Specyfika szlifowania
Najpowszechniej stosowaną metodą wykańczania powierzchni wyrobów ze stali nierdzewnej jest mechaniczna obróbka. Zaliczamy do niej szlifowanie. Jest to obróbka polegająca na usuwaniu zbędnego materiału przy pomocy odpowiednich narzędzi ściernych. Szlifowanie może odbywać się m.in. na otworach, wałkach czy płaszczyznach. Po usunięciu cienkiej warstwy metalu uzyskujemy odpowiedni kształt, dokładność wymiarową i oczekiwaną chropowatość powierzchni.
Ostateczny efekt szlifowania zależy nie tylko od sposobu wykonywania prac czy zastosowanych narzędzi, ale również innych czynników. Zaliczamy do nich m.in. specyfikę obrabianego materiału (gatunek stali), typ ścierniwa (czyli materiał podkładu, wielkość, kształt i twardość ziaren), sposób utrzymywania ścierniwa (taśma, krążek lub pasta), ilość wykonanych operacji wykończeniowych, umiejętności osoby wykonującej czynność.
Szlifowanie stali nierdzewnych wymaga odpowiednich umiejętności i przestrzegania określonego rygoru technologicznego. Niezbędne jest zachowanie kwasoodporności danego elementu, dlatego też podczas całego procesu muszą być stosowane właściwe materiały szlifierskie niezawierające wtrąceń żelaza. Nie należy używać również materiałów, które wcześniej stosowane były do stali niestopowej.
Podczas obróbki stali nierdzewnej obrabiana powierzchnia powinna być utrzymywana w jak najniższej temperaturze, najlepiej ok. 3-krotnie niższej niż w przypadku stali węglowej. Bardzo ważne jest również dobranie optymalnej liczby obrotów materiału szlifierskiego.
